Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

...λέμε αντίο στους καλοκαιρινούς μας φίλους

δημιουργήσαμε στο χώρο υποδοχής του νηπιαγωγείου μας μια γωνιά όπου συγκεντρώσαμε όλους τους φίλους του καλοκαιριού, κυρίως αυτούς που συναντήσαμε στις παραλίες....κοχύλια, αστερίες, βότσαλα αλλά και καπέλα, μαγιώ και μπρατσάκια...

σιγά, σιγά τους χαιρετάμε αλλά δίνουμε την υπόσχεση ότι θα συναντηθούμε ξανά του χρόνου.

και τι πιο όμορφο απ' το να "αποτυπώσουμε" μια καλοκαιρινή μας ανάμνηση σε  ζωγραφιά που θα κάνουμε πάνω στις σαγιονάρες μας. Στη συνέχεια θα τις κρεμάσουμε στην όμορφη αυτή γωνιά μας...

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Αγιασμός στο νηπιαγωγείο μας

Καλή σχολική χρονιά…καλό ξεκίνημα σ’ όλους τους μαθητές μας. Και αν οι καιροί είναι χαλεποί και δύσκολοι, αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μειώσουμε το έργο μας και να αρχίσουμε τις εκπτώσεις στις ανάγκες των παιδιών μας.
Η φαντασία, η αγάπη μας για τα παιδιά, η ανάγκη για δημιουργικότητα γίνονται τα κίνητρά μας μέσα στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα. Η αληθινή παιδεία κατεξοχήν εδράζεται στην καρδιά μας!
Αναφέρεται και στο συναίσθημα, εκτός από το μυαλό.
Και εκφράζεται με πολυποίκιλους τρόπους,
τόσους όσοι και οι μικροί μαθητές που έχουμε δίπλα μας… ας τους μεταδώσουμε τη χαρά της γνώσης για να καταφέρουν να ανακαλύψουν και να «καταλάβουν» τον κόσμο μας.

Δραστηριότητες και παιχνίδια γνωριμίας

1. Καθισμένα τα παιδιά στον κύκλο ένα – ένα λένε το όνομά του κάνοντας μία κίνηση . Όλα μαζί επαναλαμβάνουν τη κίνηση με το τραγουδάκι: Γεια σου Γιάννη, γεια σου Γιάννη, γεια σου!

2. Στο κύκλο συστήνονται και λένε τι αγαπούν να τρώνε: Είμαι η Ελένη και με αρέσουν οι σοκολάτες. Επαναλαμβάνουν όλοι μαζί.

3. Σκορπίζονται όλα τα παιδιά στο χώρο με μουσική. Χορεύουν αυτοσχεδιάζοντας και με το σταμάτημα της μουσικής πρέπει:
α) να βρουν ένα φίλο,
β) να τον χαιρετίσουν με το χέρι
γ) να τον χαϊδέψουν στο μάγουλο
δ) να του χαμογελάσουν
ε) να τον κοιτάξουν στα μάτια, να τα κλείσουν, να τα ανοίξουν και να τον ξανακοιτάξουν
χαμογελώντας
στ) να ακουμπήσουν τις πλάτες, τις μύτες, τα πόδια, τα γόνατα, τα αυτιά κλπ. (με διαφορετικούς φίλους κάθε φορά).

4. Σκορπίζουμε χαρτιά Α4 όσο και ο αριθμός των παιδιών στο πάτωμα και τα παιδιά κινούνται ανάμεσα στα χαρτιά με μουσική. Στο σταμάτημα πατούν με το ένα πόδι σε κάποιο χαρτί. Αφαιρούμε ένα χαρτί και συνεχίζουμε το παιχνίδι μέχρι να μείνει μόνο ένα χαρτί, όλα τα παιδιά πρέπει να αγγίξουν με το πόδι τους το χαρτί (μέχρι και 16). Ζητούμε να σηκώσουν ψηλά τα χέρια να τα κατεβάσουν αργά και να γίνουν όλα μαζί μια αγκαλιά. Να κλείσουν τα μάτια και αγκαλιασμένα να ακολουθήσουν τη φωνή της νηπιαγωγού που τα καλεί ή τον ήχο του ταμπουρίνου.

5. Ζητάμε να μας φέρουν ένα αντικείμενο που τους άρεσε μέσα στην τάξη. Το δείχνουν στους φίλους τους (μαζεμένα στην παρεούλα) και τα μαζεύουμε όλα μαζί στο κέντρο. Το σηκώνουμε ένα – ένα και τα παιδιά λένε: «Το αρκουδάκι το έφερε η Λένα», «Το αυτοκινητάκι το έφερε ο Γιάννης».

6. Δυο-δυο παιδιά παίζουν το καθρέπτη. Τέσσερα – τέσσερα παιδιά χωρίς να μπερδέψουν τα μέλη τους παίζουν το καθρέπτη.

7. Παίζουν τα παιδιά το σπασμένο τηλέφωνο ανά 5 (μικρές ομάδες), μεταδίδοντας μια γκριμάτσα (συγκεκριμένη «μάσκα προσώπου» ή το γνωστό λεκτικό σπασμένο τηλέφωνο).

8. Καθισμένα όλα κατάχαμα με ανοιχτά πόδια σε ένα μεγάλο κύκλο. Ένα παιδί φυσάει δυνατά ένα μπαλόνι λέγοντας μπαλόνι, μπαλονάκι, στον Κώστα να κυλήσεις. Ο Κώστας χωρίς να το πιάσει το φυσάει λέγοντας μπαλόνι, μπαλονάκι, στην Καίτη να κυλήσεις και συνεχίζεται με όλα τα παιδιά.

9. Στη μέση ένα μεγάλο χαρτί, το πρώτο παιδί κρατάει μια χονδρή κηρομπογιά, τη δίνει δίπλα του και το άλλο δίπλα του λέγοντας «πάρε από μένα τη μπογιά αυτή δώσ’ τη δίπλα σου και τράβα μια γραμμή» αυτό που έχει στα χέρια του την μπογιά στη λέξη γραμμή τραβάει μια γραμμή στο χαρτί.

10. Η νηπιαγωγός λέει ότι είναι η ατμομηχανή του τρένου. Ξεκινάει με «τσάφ-τσουφ», τα παιδιά βαγόνια είναι σκορπισμένα στην αίθουσα ή στην αυλή. Στέκεται μπροστά στο πρώτο «βαγόνι» και λέει: «Με λένε Μαρία» το παιδί απαντά «με λένε Λεωνίδα» Η νηπιαγωγός προτείνει: «Θέλεις να κάνουμε μαζί ένα τρένο;». Το παιδί απαντά «Θέλω» και η νηπιαγωγός λέει «πήγαινε πίσω μου και έλα να βάλουμε μπρος με το όνομά σου». Πηδούν και οι δύο επιτόπου, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και φωνάζουν «Λεωνίδας, τσαφ-τσουφ, Λεωνίδας, τσαφ-τσουφ» με μεταβολή ο Λεωνίδας γίνεται ατμομηχανή και τσαφ- τσουφ ξεκινά και σταματά στο επόμενο βαγόνι. Λέει «με λένε Λεωνίδα» το παιδί απαντά «με λένε Ντίνα» «Θέλεις να έρθεις στο τρένο μας», «Θέλω», «Πήγαινε πίσω μου…» κλπ. Κάθε φορά το νέο παιδί-βαγόνι γίνεται ατμομηχανή.

11. Ένα μεγάλο πανί και μέσα ένα μπαλόνι. Το χορεύουμε με μουσική προσέχουμε να μην πέσει.

12. Με πιασμένα χέρια μπερδευόμαστε όσο πιο πολύ μπορούμε. Αργό ξεμπέρδεμα. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με κορδέλες που κρατάμε σε μικρές ομάδες ή με λάστιχο. Δε τ’ αφήνουμε στο ξεμπέρδεμα. Συνοδεύεται η άσκηση με αργή μουσική και ο ρυθμός μπέρδεμα-ξεμπέρδεμα ακολουθεί τη μουσική.

13. Ένα παιδί με κλειστά μάτια προσπαθεί να περάσει ανάμεσα από παιδιά εμπόδια που δεν μετακινούνται. Με οδηγίες της νηπιαγωγού ή με αργή μουσική

14. Συνεργασία τριών παιδιών που φτιάχνουν με το σώμα τους ένα ζώο, ένα φυτό ή ένα οποιοδήποτε πράγμα αποφασίσουν να αναπαραστήσουν να το περιγράψουν ή να το μαντέψουν οι υπόλοιποι καθώς το παρουσιάζουν

15. Φτιάχνουμε έναν κύβο π.χ. από χαρτόνι και ζωγραφίζουμε σε κάθε πλευρά του ένα μέλος του σώματος, πχ. πόδια , χέρια, κεφάλι, κλπ. Στο κέντρο ένα παιδί ρίχνει τον κύβο και δείχνει το ανάλογο μέλος του σώματός του. Όλοι πηγαίνουν και αγγίζουν (χαϊδεύουν) το παιδί στο μέλος που έδειξε. Δεν είναι απαραίτητο για την αρχή της χρονιάς να ονομάζουμε τα μέλη.

16. Το κάθε παιδί έχει μπροστά του ένα χαρτί και μια κηρομπογιά. Βάφει στο χαρτί όσο κρατάει η μουσική. Μόλις σταματήσει, δίνει στο επόμενό του, μόνο το χαρτί. Με το ξεκίνημα της μουσικής βάφει στο χαρτί που πήρε από τον προηγούμενό του και το παιχνίδι τελειώνει όταν πάρει ο καθένας το ίδιο χαρτί.

17. Παιχνίδια με μεγάλο πανί. Α) όλοι κουνάμε ένα μεγάλο πανί ή/και μετακινούμαστε με αυτό. Με το χοπ το πετάμε ψηλά και τρέχουμε στη μέση του ώστε όταν πέσει να μας σκεπάσει όλους. Β) ένα παιδί «τα κρύβει». Ένα άλλο παιδί κρύβεται κάπου. Όλα τα υπόλοιπα παιδία αγκαλιασμένα κάτω από το μεγάλο πανί. Η ομάδα ρωτά «ποιος λείπει;» Το παιδί που τα φυλάει μπορεί να σηκώσει το πανί λίγο από τις άκρες για να προσπαθήσει να βρει ποιος λείπει.

18. Τα παιδιά κινούνται ελεύθερα με μουσική. Ανά τρία έχουν χαρτάκι ή κορδελάκι στο χέρι με το ίδιο χρώμα. Μόλις σταματά η μουσική προσπαθούν να κάνουν ένα σύμπλεγμα με αγάλματα. Αλλάζουμε τα χαρτάκια ή τις κορδέλες και αλλάζουν οι ομάδες. Ορισμένα παιδιά μπορεί να είναι «φωτογράφοι» των αγαλμάτων.

19. Τα παιδιά σχηματίζουν τρενάκι και ανάμεσά τους τοποθετείται ένα φουσκωμένο μπαλόνι. Το μπαλόνι σταθεροποιείται με τη πλάτη-μέση του μπροστινού και με την κοιλιά του πίσω παιδιού. Το τρενάκι ξεκινά και τα παιδιά προσπαθούν να μην τους πέσει το μπαλόνι. Πετυχαίνει καλύτερα εάν το τρενάκι έχει 5-6 παιδιά. Σε μεγάλη ομάδα κάνουμε δύο τρενάκια και μπορούν να ταξιδεύουν και ανταγωνιστικά. Ποια ομάδα δεν θα ρίξει τα μπαλόνια τους.

…..μικρές συμβουλές λίγο πριν το πρώτο κουδούνι.

Η είσοδος του παιδιού μας στο σχολείο είναι ένας σημαντικός σταθμός στην πορεία της ανάπτυξης του. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η αρχή της κοινωνικοποίησης του, ίσως με όρους σκληρούς για το ίδιο. Το παιδί της πρώτης σχολικής ηλικίας πρέπει να κινηθεί σε ένα διαφορετικό κόσμο απ’ αυτό του σπιτιού του - στο νέο κόσμο του νηπιαγωγείου- να δημιουργήσει φιλίες, να διεκδικήσει πράγματα, να χάσει και να κερδίσει σε παιχνίδια που τους κανόνες δεν τους θέτει η μαμά και ο μπαμπάς, να δημιουργήσει μακριά από το επιδοκιμαστικό βλέμμα των γονιών του, να ισορροπήσει και να σταθεί στα πόδια του, να χτίσει σχέσεις, να βιώσει νέες εμπειρίες.
Αν και στη σημερινή εποχή τα περισσότερα παιδιά περνάνε το στάδιο του παιδικού σταθμού κι επομένως φτάνουν κατά κάποιο τρόπο εξοικειωμένα στο νηπιαγωγείο, ωστόσο υπάρχουν και τα παιδιά που η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο είναι και η πρώτη μέρα τους στη σχολική ζωή. Τι κάνουμε λοιπόν σ’ αυτήν την περίπτωση;
Μιλάμε στα παιδιά μας με ενθουσιασμό για τις προσωπικές μας εμπειρίες, όταν για πρώτη φορά βρεθήκαμε και εμείς στα θρανία, πόσο υπέροχο ήταν που γνωρίσαμε νέους φίλους, μάθαμε και δημιουργήσαμε νέα πράγματα…Ακόμα ας του πούμε ότι τώρα θα εργάζεται σχεδόν σαν και μας, πηγαίνοντας κάθε μέρα στο σχολείο, ακριβώς όπως εμείς πηγαίνουμε κάθε μέρα στον τόπο της εργασίας μας.
Καλό είναι να  διαθέσουμε λίγο από το χρόνο μας και να συζητήσουμε μαζί του, να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματά του, να λύσουμε τυχόν απορίες του. Αποδεχόμαστε τους φόβους του, αλλά με μεγάλη προσοχή, μη τυχόν του περάσουμε και τους προσωπικούς μας φόβους. Βρίσκουμε τρόπους και του δημιουργούμε την αίσθηση ότι μεγάλωσε (π.χ. θέτουμε νέους κανόνες στο ημερήσιο του πρόγραμμα, του δίνουμε πρωτοβουλίες σε δουλειές του σπιτιού, κ.λ.π).
Πάμε μαζί για να αγοράσουμε τα απαραίτητα για την φοίτησή του. Το αφήνουμε να διαλέξει σχέδια και  χρώματα, του μιλάμε με ενθουσιασμό για τα υλικά που διάλεξε και πόσα πράγματα θα δημιουργήσει μ’ αυτά στο σχολείο του.
Απόλυτα φυσιολογική και η ανησυχία από πλευράς των γονιών για τη νέα ζωή του παιδιού τους. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά…Η συζήτηση με τη νηπιαγωγό του παιδιού μας, δίνει τη λύση στο θέμα αυτό. Συζητάμε μαζί της για το τι μας ανησυχεί, τυχόν απορίες που μπορεί να έχουμε, προβληματισμούς σχετικά με το παιδί μας. Αν καμφθούν οι δικές μας αντιστάσεις και καθησυχαστούν οι ανησυχίες μας, θα μπορέσουμε πιο εύκολα να αντιμετωπίσουμε την άρνηση του παιδιού μας για το σχολείο. Και δεν ξεχνάμε ότι είναι καθοριστικό για την προσαρμογή αλλά και για τη φοίτηση του παιδιού μας στο πρώτο του σχολείο να «χτίσουμε», αλλά και να διατηρήσουμε ως το τέλος της σχολικής χρονιάς, μια σχέση εμπιστοσύνης με τη νηπιαγωγό. Η δασκάλα του παιδιού μας, θα είναι ο τροφοδότης πολλών και σημαντικών πληροφοριών για τη ζωή του, σε τομείς που εμείς δεν μπορούμε  να γνωρίζουμε αφού θα στερείται της παρουσίας μας τις ώρες που είναι στο νηπιαγωγείο.
Κι αν παρόλα αυτά την πρώτη μέρα που πάμε το παιδί μας στο σχολείο το ακούσουμε να φωνάζει «Μαμά μη φύγεις!!», πρέπει να το δούμε ως φυσιολογική αντίδραση και μόνο. Και αν κλάψει και θυμώσει, δείχνει απλά το δέσιμο με τον γονιό του. Το κλάμα και ο θυμός είναι για το νήπιο τρόποι εκτόνωσης για να εκφράσει τα συναισθήματά του και να επεξεργαστεί τον αποχωρισμό από τον γονέα.
Δεν χρειάζεται να καθυστερήσουμε την αναχώρησή μας από το χώρο του σχολείου, το χαιρετάμε, του λέμε τον λόγο που πρέπει να φύγουμε και του υποσχόμαστε πως η δασκάλα και οι φίλοι του θα φροντίσουν να περάσει υπέροχα…
Η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι πολύ σημαντική εμπειρία για το παιδί μας. Καλό είναι να τη μοιραστούμε μαζί του. Ας βρεθούμε διακριτικά με πολλή υπομονή και πολλή, πολλή αγάπη πλάι του…με τον ίδιο τρόπο που είμαστε και στη ζωή του.
   
Σ’ όλους τους λιλιπούτειους μαθητές:  «καλή σχολική χρονιά».



ΓΙΟΡΤΗ ΑΓΑΠΗΣ

ΓΙΟΡΤΗ ΑΓΑΠΗΣ στο Νηπιαγωγείο μας...με αφορμή τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου https://www.youtube.com/watch?v=Mhg9UlCMBoc και το πρόγευμά μας φ...