Σήμερα Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, με τους μικρούς μαθητές μου δουλέψαμε το παραμύθι "Μουσούδα σ' αγαπώ" της Μάρως Θεοδωράκη, με στόχο να αντιληφθούν τα παιδιά, πως όλα ανεξαιρέτως τα ζώα είναι πλάσματα που χαίρονται, λυπούνται, πονάνε, πεινάνε και διψούν όπως εμείς. Πως έχουν ανάγκες και δίνουν το δικό τους σκληρό αγώνα επιβίωσης. Πως είναι οι συνοδοιπόροι μας πάνω στον πλανήτη.... Παράλληλα θέλησα να καταλάβουν οι μαθητές μου πως η μέρα αυτή δεν αφορά τελικά τα ζώα αλλά τον άνθρωπο. Μια και ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων (μάλλον μισάνθρωπων) δεν σέβεται τα ζώα και δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα τους στη ζωή...Όπως το φθηνής ποιότητας ψυχής άτομο που εκμεταλλεύτηκε την αθωότητα ή την πείνα των ζώων και πέταξε φόλες-χθες- στην πόλη μας για να σκοτώσει...Βάζω φόλα σημαίνει πως είμαι τόσο κακός στο να υπάρχω καθώς αν δεν υπήρχα θα ζούσαν πολλά ακόμη ζώα....θα ζούσε και η μικρή μου Ντρούλα, η σκυλίτσα μου, η οποία σίγουρα στα πέντε χρόνια ζωής της έλαβε περισσότερη αγάπη απ' ότι το άτομο που απαξίωσε τη φύση της και ύπαρξή της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου